پيام
+
حيدربابا ، کندين گوْنى باتاندا<br>اوشاقلارون شامين ئييوب ، ياتاندا<br>آى بولوتدان چيخوب ، قاش-گؤز آتاندا<br>بيزدن ده بير سن اوْنلارا قصّه ده<br>قصّه ميزده چوخلى غم و غصّه ده<br>قارى ننه گئجه ناغيل دييَنده<br>کوْلک قالخيب ، قاپ-باجانى دؤيَنده<br>قورد گئچينين شنگوْلوْسون يينده<br>من قاييديب ، بيرده اوشاق اوْلئيديم<br>بير گوْل آچيب ، اوْندان سوْرا سوْلئيديم<br>
پروازدل !
91/3/13
پروازدل !
حيدربابا ، چو غرصة خورشيد شد نهانخوردند شام خود که بخوابند کودکانوز پشتِ ابر غمزه کند ماه آسماناز غصّه هاى بى حدِ ما قصّه ساز کنچشمان خفته را تو بدان غصّه باز کنقارى ننه چو قصّة شب ساز ميکندکولاک ضربه اى زده ، در باز مى کندبا گرگ ، شَنگُلى سخن آغاز مى کنداى کاش بازگشته به دامان کودکىيک گل شکفتمى به گلستان کودکى
پروازدل !
عمّه جانين بال بلله سين ييه رديمسوْننان دوروب ، اوْس دوْنومى گييه رديمباخچالاردا تيرينگَنى دييه رديمآى اؤزومى اوْ ازديرن گوْنلريم !آغاج مينيپ ، آت گزديرن گوْنلريم !
پروازدل !
آن لقمه هاى نوشِ عسل پيشِ عمّه جانخوردن همان و جامه به تن کردنم هماندر باغ رفته شعرِ مَتل خواندن آنچنان !آن روزهاى نازِ خودم را کشيدنم !چو بى سوار گشته به هر سو دويدنم !
پروازدل !
من قاييديب ، بيرده اوشاق اوْلئيديم