پيام

تو خود شعري و چون سحر و پري افسانه را ماني،به افسون کدامين شعر در دام من افتادي،گر از يادم رود عالم تو از يادم نخواهي رفت ،به شرط آن که گه‌گاهي تو هم از من کني يادي ،خوشا غلطيدن و چون اشک در پاي تو افتادن ،اگر روزي به رحمت بر سر خاک من استادي

جواني اي بهار عمر اي روياي سحرآميز ،تو هم هر دولتي بودي چو گل بازيچه‌ي بادي ،به پاي چشمه‌ي طبع لطيفي شهريار آخر ،نگارين سايه‌اي هم ديدي و داد سخن دادي

قلم شيرين و خط شيرين سخن شيرين و لب شيرين